Ik voel mij van binnen vrij
en mijn keuzes zijn van mij.
Telkens zijn er links en rechts,
iets denkbeeldigs en iets echts.
Dus kan ik het ene kiezen
en het andere verliezen,
kan bijvoorbeeld blijven staan
of maar aan het lopen gaan.
Wat mijn keus echter bepaalt,
wordt uiteind'lijk niet verhaald.
Waarom vind ik rozen mooi?
Dat dit zo is is als een kooi
waar ik in ben gevangen.
Zonder keuze is verlangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten