Als ik zeg dat ik besta
spreek ik een gedachte uit
maar wie spreekt vervaagt zodra
die op geen bodem stuit.
Ik probeer hem nog te vangen,
word gedreven door verlangen
naar verborgen samenhangen
maar ben glibberig als slangen.
Zo is er sprake van een grijpen
maar wie grijpt die zie ik niet.
Toch, wanneer de nood gaat nijpen,
weerklinkt er een droevig lied.
Dit neemt evenwel niet weg
dat ik verdwijn terwijl ik zeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten