Telkens weer dient het zich aan,
dit onwrikbare bestaan,
als de nerven in het hout
of de bliksem, ijzig koud.
In dit massieve regenwoud
leef ik tussen goed en fout,
neergang en victorie
en ik open elke porie.
Onbekommerd straalt de maan
boven plas en pelikaan.
Glinsterend als dons
schuimen zeep en spons.
Zonder richting en historie
is er zomaar glorie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten