Elke dag wordt weer gevuld
met besognes en tumult,
aangelengd met angst en schuld,
die ik moet dragen met geduld.
Desondanks mag ik niet klagen
want de last die ik moet dragen
is een antwoord op mijn vragen
die ik zelf heb laten dagen
maar soms kom ik bij een wak,
glinsterend als zwarte lak.
Er wordt daar niet gelogen,
noch besloten of beschikt.
Het is een rustplaats zonder ogen
die verzadigt en verkwikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten