Alles wat er is geweest
bestaat uitsluitend uit mijn geest.
Hoe zou't ook anders kunnen zijn?
Nergens immers loopt een lijn,
nog niet zo fijn als kristallijn,
die de maan scheidt van zijn schijn.
Wanneer ik geest en lichaam scheid
is dat op zich alweer een feit
dat door de geest wordt waargenomen,
zoals ideeën en fantomen.
Waar is hij dan, die ene geest?
Ik vind niet wie dit leven leest.
Misschien is die te snel voor mij
of raas ik zelf aan hem voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten