Al heb ik mij ook lang bekwaamd in zien en incasseren,
toch sta ik nog beschaamd wanneer mijn kansen keren.
Dan blijkt hoeveel er over blijft van wat ik nog moet leren
om stemmingen en ergernis afdoend te controleren.
Zij komen in een draf, doorboren mij als speren,
en maken mij dan af: ik kan mij niet verweren.
Wellicht doe ik er beter aan om hen te respecteren
in plaats van te vergaan, getooid met pek en veren.
Hen zien voor wat ze zijn, hen verder onderzoeken,
bevrijdt me van hun pijn waardoor ze niet meer vloeken
met roerselen die anders zijn. Zo doe ik uit de doeken
dat alles wat bewegen wil geschreven staat in boeken
die hoe dan ook gevrijwaard zijn van schrijffouten en vlekken
want perkament of inkt ervan zijn nergens te ontdekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten