Als ik adem, continu,
gaat die altijd, enkel nu,
steeds naar binnen en naar buiten
en de dood slechts kan haar sluiten.
Ik kan niet al vantevoren
zijn toekomstig ruisen horen
en kan ook niet, achteraf,
tot mij nemen wat zij gaf.
Als een brug naar het moment
is zij heel precies present
en als ik in haar kan rusten
reis ik niet naar verre kusten.
Toch blijkt wat ik ben gewend
dan verrassend onbekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten