Ik zoek het niet langer ver
(dat is niet spectaculair)
want ik weet het nu toch wel:
te bestaan is een duel
waarbij altijd een zal winnen
en de ander moet beginnen
zijn verlies te gaan betreuren
of zijn domheid af te keuren.
Dit staat van te voren vast,
als formule die steeds past
op dit tragische gebeuren
en al snel is te bespeuren.
Maar omdat ik rustig zit
delf ik nooit het onderspit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten