Bij de dood staat elk projekt
dat er is op losse schroeven
en er wordt terstond ontdekt
dat het heel niet had gehoeven.
Ofschoon dit bevrijdend is
wekt het ook wel droefenis,
zelfs wanneer dit wordt beseft.
Hoewel het van zorg ontheft
blijf ik mij nochtans vermoeien
als ik niet kan zonder boeien
als bewijs voor mijn bestaan.
Waarheen moet ik anders gaan
als aan alles is voldaan?
Liever kies ik voor de waan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten