Vaak genoeg ben ik alleen
en speel met mijn eigen spleen.
Dat is nogal desolaat
terwijl zo de tijd vergaat.
Maar ik vind het ook wel fijn,
voel mij thuis in mijn domein
waarin slechts mijn wetten gelden
en geen vreemde zich komt melden.
Toch is dit mij niet genoeg.
Heb ik niets meer voor de boeg
dan steeds weer ditzelfde spel
waarbij ik mijzelf omknel?
Daarom stel ik mij weer open
zelfs al moet ik't duur bekopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten