Alle ruimte is massief,
onverwoestbaar en mij lief
en daarbinnen vind ik wakken
waarin ik mijn blik laat zakken.
Daarna ga ik namen plakken
op die peilloos diepe vakken.
Dat is slechts een tijdverdrijf
waarmee ik steeds bezig blijf
en mijn geest gaat zich vertakken
maar 't heeft niet veel om het lijf.
Ook al hoor ik hakken klakken,
hun geluid is niet te pakken.
Daarom kan ik nooit vervlakken
en zet ik die zorg te kakken.
*): Het verspringen van voor- en achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten