Er is een predicament
als gepend op perkament:
wat ontstaan is moet vergaan.
Daar is geen ontkomen aan.
Toch is dat niet permanent.
Ofschoon het signalen zendt
worden die toch vaak vergeten
als ik drink en bij het eten.
En dan zeg ik: "Pluk de dag!"
Dit maakt van plezier gewag
en fungeert daarmee als vlag,
angst maskerend met een lach.
Soms is er ook diepe slaap
of verveling als ik gaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten