Er is de oneindigheid
die zich goed laat denken:
Hoe wijd een spanne zich ook spreidt,
ik kan eraan meer ruimte schenken
en 't is het kenmerk van een grens
dat die twee vlakken scheidt,
onafhank'lijk van mijn wens
en net zo grensloos is de tijd:
ik kan er immers van opaan
dat tellen altijd door kan gaan.
Maar kijk eens wat uw oog nu doet.
Ja, u ziet het goed:
sterren, hoog, ongeloof'lijk veel,
vastgeprikt op zwart fluweel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten