voor Hermien Rodenburg.
Oneindigheid, voorwaar:
dat is de blauwe lucht!
Transparant en klaar
omvat hij elke vlucht.
Hij is alleen niet altijd daar,
dat maakt dat ik zoms zucht.
Dan wordt het leven zwaar,
de duisternis geducht.
Maar toch is wel, gelukkig maar,
oneindigheid nog altijd daar
want ik kan blijven delen
elke eenheid, steeds opnieuw,
en onbelemmerd spelen
tussen de beelden die ik hieuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten