Er zijn soms van die ogenblikken,
onbewaakt en onvermoed,
die me laten schrikken
door hun lieve overvloed.
Dan weet ik niet
waar ik het zoeken moet
en ik schiet
vol en weg
in een dorre heg
vol stekels en manieren.
Als een meute dieren
draven er impulsen
door lege hulzen
van gemaakte gebaren
en verbijsterd zie ik toe
hoe ik wat licht kan baren
pardoes in een vitrine doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten