Ik heb al menigeen zien sterven,
het noodlot dat wij allen erven.
We zien iemand die ademt
en daarna niet meer.
Het lichaam gaat ontbinden,
we moeten een begraafplaats vinden.
Natuur is niet inschikkelijk,
we vinden dat verschrikkelijk
maar bij nadere beschouwing
mist dat onderbouwing.
Niemand kan de dood beleven,
daarvoor zou je moeten leven.
Het is als slapen zonder dromen:
dat we dan zijn wordt aangenomen
maar is geenszins zeker
dus is er ook geen lijdensbeker.
En dit inzicht doet bedaren
zweet en tranen, woeste baren.
Is er toch leven na de dood
dan is de dood gedood
en is ons jammeren en treuren,
een droevig, diep gebeuren,
door het verdriet wel nodig
maar in feite overbodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten