Lieve vrienden en sanghagenoten,
Hoe gaat het? Ik hoop allemaal goed. Met mij gaat het alweer wat beter. De voedingssonde is er vorige week ook uitgegaan dus kan ik me vrijer bewegen en kom nu ook weer vaker op het meditatiecentrum. Wel zijn mijn nieren nog niet helemaal senang dus moet ik veel drinken, iets wat ik makkelijk vergeet wanneer er geen alcohol in zit. Overigens heb ik in dit kalenderjaar tot dusverre slechts een biertje genuttigd dus echte reden voor ongerustheid is er, ook wat dit betreft, op dit moment niet.
Bij deze alweer een derde ronde gedichten in deze maand, ook met een paar haiku's erbij. Wordt het niet te veel? Laat me dat dan gerust weten. Een vriend suggereerde toevallig onlangs om voor de gedichten een blog te openen, dat is er intussen inderdaad misschien een betere plaats voor.
In elk geval een mooi weekeinde toegewenst en veel liefs van Hans.
Strawberry fields forever.
voor "The Beatles"
Peilloos blauw en diep
is de hemel die nooit sliep,
stralend als een open oog
waarin geen roering ooit bewoog.
In deze weidsheid, onbegrensd,
komen grenzen voor
en trekt de strijd zijn spoor
waardoor men soms het zijn wegwenst.
Dat is omdat we zijn vergeten
en soms niet langer weten
dat de hemel er nog altijd is:
oneindig en beminnelijk
zonder vorm toch zinnelijk
en onoverwinnelijk.
Tennisbal.
Heen en weer springt steeds de bal
en dirigeert de hoofden,
omdat zijn stijgen en zijn val
hen hun standvastigheid ontroofden,
moeiteloos van links naar rechts.
Ook splijt hij het publiek uiteen,
in twee kampen slechts,
en gelijkmoedigheid vliegt heen.
Of toch niet helemaal:
het spel, het veld, het net,
het gravel, rood en kaal,
blijven volstrekt neutraal.
De rackets en de set
fungeren als foedraal.
Hoe zit het met de bal?
Die kan het echt niet schelen,
zoals zijn naam al zegt.
Kristallisatie.
Ik ben mij aan't verwonderen
dat ik de wereld kan bedonderen
of is dit enkel schijn?
Het zou ook kunnen zijn
dat zij mij terugbedondert
door mij te laten geloven
dat zij mij gelooft. Honderd
kansen gaan wat ik geloof te boven.
Hoe kan ik dit ontstijgen?
Door eenvoudigweg te zwijgen
en zich ervaringen te laten rijgen
tot een snoer en de twijgen
van verwarring
te laten liggen in verstarring.
Alternatief.
O pijn, ik wil u altijd weer ontwijken,
u zelden in de ogen kijken
in plaats daarvan van alles zingen
en mij bedwelmen met de dingen.
De wereld is daarvan ook vol,
tooit ijzer met seringen,
speelt onophoudelijk de rol
van guiten die de dans ontspringen.
Komt hieraan nooit een eind?
Dat is aan mij: omlijnd
door knagende herinneringen
zou'k kunnen rusten in hun kringen
en mij door hen laten bekijken.
Wat dan gebeurt, dat zal dan blijken.
Ode aan Mamaki.')
Alle golven zijn verzwolgen door het water van de zee.
Gevolgen zijn verslonden, deinen met nieuwe golven mee.
Deze schuimen met hun pluimen van wit zilt
en dansen op de springvloed als de maan die tilt.
Soms zijn er ook de vlakten blinkend als een spiegel
en dan weer belletjes ontstaan uit eindeloos gepriegel
van elementen die daarbij verrukking voelen
vrij van dwang en opgelegde doelen.
Tinkelend in't glas of als een berg op lange reis
door nevelen en mist, is er ook ijs
dat schepen scheurt of in de tumblers schittert,
dus vreugde wekt en evenzeer verbittert.
Dan is er stoom, het fluiten van een ketel
maar u bent het altijd, veelvormig en vermetel.
') De Boeddha Mamaki is de belichaming van het element water.
Gesprongen.
Ruimte lijkt een panorama
waar je rustig naar kunt kijken
als naar een film of een drama
vol strijdgewoel en koninkrijken.
Je kunt intussen makk'lijk leunen
en je zinnen laten strelen
door kleuren, klanken, oude deunen
en je aandacht laten stelen.
Totdat je wellicht wakker wordt
door een schokje, scherp en kort,
dat je doet beseffen
dat de ruimte, diep en effen,
ook in je is, en voor 't geval je't nog niet wist:
jij bent zelf parachutist.
koude rillingen
twee minuten in de zon
is genoeg genâ
variatie leeft
krioelende verlangens
oude hand die beeft
zoveel bladeren
hele bossen fluisteren
mollen luisteren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten