Ik kan dingen nu niet weten
omdat ik ze ben vergeten
en zo sta ik voor een muur,
mij omringend elluk uur.
Toch geeft dit mij het vertrouwen
dat zij zich eens gaan ontvouwen.
Ik wil in het duister schouwen
want dat zal mij niet berouwen.
Ook al ben ik in verwarring
en verkeer ik in verstarring,
eenmaal kom ik daar toch uit
en herken ik als mijn bruid,
die voor mij haar schoot ontsluit,
dat wat mijn verlangen stuit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten