Ik maak dikwijls goede sier
met wat ik slechts heb geleend,
bepluk snaren van mijn lier
maar mijn hart blijft steeds versteend.
Kijk ik eens naar binnen hier
vind ik niemand die daar weent.
Eerder zie ik daar een gier
die zijn aas heeft uitgebeend
en nu zoekt naar nieuw vertier,
zelfs al is het van een eend.
Zo heb ik mij, als dit dier,
telkens meer ervan vervreemd
om te smaken het plezier
van een geven dat niet neemt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten