Dikwijls ben ik aan het het lijden
want ik weet niet te vermijden
hoe de dingen meestal gaan,
ook al staan ze mij niet aan.
Desolaat en afgescheiden
zie ik dan mijzelf hier staan,
heel alleen op woeste weiden
en zo eenzaam als de maan.
Maar dan ga ik maar eens kijken
of ik eigenlijk besta.
Ik keer in en ga het na.
Slechts uit denken wil dit blijken.
Zo zijn al mijn zorgen schijn:
kan het zo eenvoudig zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten