Ik zit eenzaam in een hoek
en lees somber boek na boek.
Over hoop valt nu het doek
en bewaarheid wordt de vloek:
nooit zal ik jou kunnen krijgen.
Wat mij rest is slechts jouw zwijgen
en een eindeloos verdriet
dat mij geen moment ontziet.
Ik wil naar de dood toe neigen,
maak een wilgenhut van twijgen
waarin ik ineen kan zijgen
en herinneringen rijgen
tot een krans waarmee ik tooi
jouw gestalte, altijd mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten