Telkens weer treedt het bestaan
in een nieuw omhulsel aan.
Laatst was het nog volle maan,
nu laat hij zijn ronding gaan
en heeft iets weg wel van een ei
maar ook dat gaat reeds voorbij
tot hij opkomt als een sikkel,
glanzend met de kleur van nikkel.
Mijn ervaren is constant
als het suizen van het zand:
soms een hond en dan een hand
of 't gebruik van mijn verstand.
In plezier en in gedonder
openbaart zich steeds dit wonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten