Ik geef toe dat ik niet weet
waaraan ik mijn tijd besteed
als ik over iets ga denken.
Want dit denken is als schenken
van het water in de zee -
deze doet er niets meer mee.
Maar de wereld blijft steeds open,
hoe ver ik maar wil gaan lopen.
Dus dit weten is niet nodig
en hiervoor ook overbodig.
En toch is er op die reis
altijd weer dezelfde eis:
ik moet weten wat ik wil
opdat ik geen tijd verspil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten