Ik dreig steeds weer te vergeten
dat de tijd, mij toegemeten,
steeds maar aan 't verstrijken is
waardoor ik mij licht vergis
en, schoon zeker en gewis,
desondanks het inzicht mis
dat bij 't tellen van de rij
van momenten en getallen,
mijn vergaan komt naderbij
en ik in een gat zal vallen
zonder bodem of verband
of houvast voor het verstand.
Mij wacht slechts de nederlaag,
hoe ik mij ook maar gedraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten