Ik bewijs wel heel veel eer
aan mijn zorgen en mijn lusten
waardoor ik steeds meer verleer
in mijn ware aard te rusten
en mij identificeer
met mijn lichaam en zijn kusten.
Dan voel ik mij gerechtvaardigd
om, gekwetst en verontwaardigd,
mij te wreken voor het kwaad
dat die schim wordt aangedaan
als diens droom verloren gaat
met zijn plannen naar de maan.
Ben ik echter wel te krenken
als ik dit herken als denken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten