Als ik afzie van mijn plannen,
er in slaag mij te ontspannen
en verzaak aan elke spurt
wordt mijn zijn totaal absurd.
Er is dan niets meer te bereiken
en ik hoef niet eens te kijken
noch te zien of iets zal blijken
want er resten enkel rijken
die met niets zijn te vergelijken
en mij noden te bezwijken.
Zonder oorzaak of een reden
loopt een menigte door steden
want de toekomst en't verleden
zijn in dit moment vergleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten