Ik ben vaak als een magister
met een fabel en register
maar soms heb ik niets om handen
en sta met een mond vol tanden.
Al mijn spreken valt dan stil
want ik ben vergeten
wat ik dan nog zeggen wil
en mijn grappen zijn versleten.
Dan komt het er echt opaan:
kan ik dit moment doorstaan
dat geen koers of richting heeft
en dat nergens houvast geeft?
Liever zou ik haast vergaan
maar 't is mijn angst die beeft en leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten