Dorpjes vliegen vluchtig langs,
hier een toren, daar een trans,
langs de trein die onbesuisd
door het wijde landschap suist.
Daardoor zie ik ze maar even
en weet niets van al het leven
dat zich afspeelt in elk huis.
Ik raas verder in mijn kluis.
Straks ben ik weer in een stad
maar ook daar volg ik mijn pad
en passeer miljoenen mensen
die hun eigen wensen wensen.
Ook voor hen ben ik een vat
zonder bodem, als een gat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten