Ik kijk voor mij naar de vloer
die daar ligt zo vast en stoer
en als ik mijn veters snoer
voel ik mij aardser dan een boer.
In die ruimte is er denken
dat zich daarin uit blijft schenken
maar ik kan nooit zeggen waar
hoe ik ook fixeer of staar.
Ondanks wat ik heb beweerd
lijkt het eerder omgekeerd:
dat er eerst het denken is,
zonder oorzaak en gewis,
dat de vaste stof creeert
en dat ruimte, peilloos wijd,
telkens wordt gemaakt uit tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten