Telkens komt er onrust op
als een merrie in galop
of er trekt een briesje strak
rimpels op het oppervlak
van een glinsterende plas
die zojuist een spiegel was.
En ook ik blijf aldoor voelen
hoe in mij emoties woelen
of ik stel mij steeds weer doelen
en wil soms mijn woede koelen.
Zo verlies ik uit het oog,
diepe ruimte, wijd en hoog,
die de woeling laat begaan
en voor eeuwig stil blijft staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten