Als ik rust dan kan ik helen
en ik hoef niets te verdelen.
Alles dient zich zo maar aan,
met gemak, geheel spontaan
en gaat op zijn tijd voorbij,
maakt daardoor weer ruimte vrij.
Ik hoef niets speciaals te doen
maar verslijt door 't gaan mijn schoen.
Zo raak ik er aan gewend
dat mijn geest zichzelf niet kent.
Toch hoor ik een parelhoen,
zie in de pap nog elke krent.
Het bolle zeil van het galjoen
vangt de wind, net als mijn tent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten