Soms werk ik mij in de nesten
en er resten geen gewesten
waarheen ik nog vluchten kan.
Van problemen in de ban
raak ik in een vrije val
van mijn ooit zo trotse toren,
weet niet wat mij helpen zal
en zo voel ik mij verloren.
Het bestaan wordt mij de baas
en dan breek ik als een vaas.
Ruimte binnen, ruimte buiten,
blijken elkaar in te sluiten.
Met mijn angsten op de spits
zie ik dat in ene flits.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten