In de grond ben ik alleen.
Alles is toch immers een.
Dat waarnaar mijn oog steeds kijkt
wordt in feite nooit bereikt
want het is al deel van mij,
komt slechts als een beeld erbij.
Daardoor ontstaat er de schijn
dat er buiten dingen zijn
die ik tot mij nemen wil
opdat ik mijn hebzucht stil.
Als ik daar niet zwaar aan til
word ik gaandeweg weer pril
en word eerder hoffelijk
in plaats van grofstoffelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten