Op momenten, onbewaakt,
wordt het vuren soms gestaakt,
als ik in de ruimte stort
zonder einde en begin.
Meestal duren die maar kort
en krijg ik direct weer zin
om, vanwaar ik was gebleven,
voort te gaan met na te streven
wat mij al geboden wordt
als een trouwe gezellin
met voor mijn gezicht een bord,
waar mijn lot op staat geschreven.
Van mijzelve dan vervreemd
zwoeg ik voort door veld en beemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten