Aan het einde van de tunnel
word ik weer wat licht gewaar
want de draad waaraan ik bungel
blijkt de snaar van een gitaar
waar ik veel te veel aan klungel
maar nu ben ik daarmee klaar
en ik zet mijn diep verdriet
om in't zingen van een lied
waarmee ik mijn smart gebied
mij vandaag nog te verlaten.
Want geweeklaag zal niet baten,
daarom wil ik het gaan haten.
Ik ben lek als een vergiet
maar het licht schijnt door de gaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten